پیش زمینه و هدف: تولد نوزاد نارس و بستری شدن وی در بدو تولد بر عملکرد خانواده تأثیر می گذارد. این مطالعه باهدف تعیین تأثیر مراقبت خانواده محور بر عملکرد خانواده نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان صورت گرفت. مواد و روش ها: در این پژوهش شبه آزمایشی، والدین 60 نوزاد نارس با سن جنینی بین 30 تا 36 هفته بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان حافظ به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه کنترل و آزمون (هر گروه 30 نفر) قرار گرفتند. در گروه آزمون، مراقبت خانواده محور بر روی والدین نوزادان نارس بستری در چهار گام تا قبل از روز هفت بستری با حضور پژوهشگر و خانواده در کنار نوزاد انجام شد. میزان عملکرد خانواده با استفاده از پرسشنامه عملکرد خانواده (Family Assessment Device)FAD سنجیده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار نسخه 24SPSS و آمارهای توصیفی و آمار استنباطی تی تست و آنکووا تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمره عملکرد خانواده در مرحله قبل از مداخله در گروه کنترل 48/7 ±,20/186 و در گروه آزمون 96/5 ±,43/188 بود. پس از مداخله میانگین نمره عملکرد خانواده در گروه کنترل 13/7 ±,73/185 و در گروه آزمون 83/8 ±,26/181 بود که نسبت به قبل از مداخله کاهش معنی داری (بهبود) داشت. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد مراقبت خانواده محور بر گروه آزمون تأثیر داشته و باعث بهبود عملکرد خانواده آنان شد. بحث و نتیجه گیری: اجرای مراقبت خانواده محور با تأکید بر حضور اعضای خانواده به ویژه پدر در کنار مادر بیش از روش های معمول مراقبتی منجر به بهبود عملکرد خانواده نوزاد نارس می شود. این مداخلات ازنظر کاربردی کم هزینه، آسان و عملی می باشند و شرکت مؤثر والدین در امر مراقبت از نوزاد در روند بهبود وی اثرات مثبتی در بر خواهد داشت.

1سابقه و هدف: اجرای بهینه ی مراقبت خانواده محور نیازمند شناخت بهتر نگرش و عقاید پرسنل درمان و خانواده هاست و باید موانع موجود بین دو گروه را شناخت. این مطالعه با هدف بررسی موانع اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت های ویژه ی کودکان و نوزادان از دیدگاه پرستاران انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی مقطعی، 62 پرستار بخش های مراقبت های ویژه ی کودکان و نوزادان بیمارستان بعثت و فاطمیه ی شهر همدان به روش سرشماری بررسی شدند. داده ها توسط پرسش نامه ی موانع اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت ویژه ی کودکان و نوزادان جمع آوری شد و توسط نرم افزارSPSS  نسخه ی 23 با آزمون های آماری توصیفی تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: مهم ترین موانع اجرای مراقبت خانواده محور شامل ترس والدین از بدتر شدن وضعیت بیمار، درک بهتر نیازهای بیمار توسط پرستار در مقایسه با والدین، اعتمادبه نفس ناکافی والدین، اخذ تصمیمات لازم توسط پرستار بر مبنای درمان پزشکی و تصمیم گیری پرستار در خصوص حضور یا نبود والدین بود. کم اهمیت ترین موانع فقدان آموزش های لازم به پرستاران، عدم استقبال مدیران بیمارستان از سیاست مراقبت خانواده محور، نبود سیاست های روشن در خصوص مشارکت والدین، ترس از آسیب به نوزاد/کودک در اثر مراقبت نادرست توسط والدین و نبود پرسنل کافی برای اجرا و نظارت در امر مراقبت خانواده محور بود. نتیجه گیری: موانع شناسایی شده در فرایند اجرای مراقبت خانواده محور از دیدگاه پرستاران می تواند به عنوان راهنمایی به منظور تدوین راهکارهایی برای اجرای قدرتمند تر مراقبت خانواده محور در اختیار مسئولان قرار گیرد.

زمینه و هدف شهر تبریز قطب مراقبت تکاملی در ایران بوده و مراقبت خانواده محور در بخش ‫, های مراقبت ویژه نوزادان اجرا می‫, شود. با وجود این اطلاعات دقیقی در مورد میزان مراقبت دریافتی مادران بر اساس اصول مراقبت خانواده محور در دسترس نیست. لذا هدف از انجام این پژوهش تعیین درک مادران نوزادان نارس از میزان دریافت مراقبت خانواده محور در بخش مراقبت‫,های ویژه نوزادان بود. ‬, ‬, ‬, روش کار پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-مقطعی بود که بر روی 150 نفر از مادران نوزادان نارس بستری در بخش ویژه مراقبت نوزادان بیمارستان‫,های شهر تبریز در سال 1400 انجام شد. جمع آوری داده ها با استفاده از ابزار درک والدین از مراقبت خانواده محور (PFCC-P) در بخش مراقبت ویژه نوزادان انجام گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS-21 و آزمون ‫, های آماری همبستگی پیرسون، کای دو و رگرسیون استفاده شد. سطح معنی داری 0/05 در نظر گرفته شد. ‬, ‬, یافته ها نتایج نشان داد که از میان ابعاد مراقبت خانواده محور، مادران بیشترین امتیاز را به بعد احترام و کمترین را به بعد حمایت دادند. همچنین میانگین امتیاز مادران به میزان دریافت مراقبت خانواده محور 0/19±,2/14 بود. در این مطالعه بین درک مادران از دریافت مراقبت خانواده محور و هیچکدام از ویژگی های دموگرافیکی آنها ارتباط معناداری دیده نشد. نتیجه گیری نتایج مطالعه حاضر نشان داد که با وجود سیاست گذاری در بخش های مراقبت ویژه نوزادان مبنی بر اجرای مراقبت های خانواده محور، مادران درک کاملی از دریافت این خدمات ندارند، لذا نیاز است تغییرات اساسی در امکانات مربوط به ساختارها، نیروی انسانی و سیاست های حاکم در بیمارستان ها اعمال گردد.

سابقه و هدف: مراقبت خانواده محور یک استاندارد مراقبتی جدید است که به والدین اجازه می دهد تا در مراقبت های بهداشتی نوزاد خود مشارکت داشته باشند. با توجه به اینکه والدین نقش مهمی را در مراقبت از نوزاد در بیمارستان و همچنین در خانه پس از ترخیص ایفا می کنند، مراقبت خانواده محور همواره مورد تاکید است. لذا هدف از این مطالعه بررسی دیدگاه والدین نوزادان بستری در بخش های مراقبت ویژه نوزادان در رابطه با اجرای مراقبت خانواده محور در بخش می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 100 نفر از مادران و پدران نوزادان بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های منتخب دانشگاه های علوم پزشکی شهید بهشتی تهران انجام شد. پژوهشگر پس از اخذ رضایت آگاهانه با توضیح پیرامون اهداف پژوهش و همچنین مراقبت خانواده محور به صورت گروهی و انفرادی، پرسشنامه ها را در یک بازه زمانی سه ماهه تکمیل نمود. اطلاعات دموگرافیک والدین و نوزاد و پرسشنامه پژوهشگر ساخته بررسی دیدگاه والدین در حیطه های مختلف درباره اجرای مراقبت خانواده محور در بخش مراقبت ویژه نوزادان جمع آوری و بررسی شد. یافته ها: میانگین نمره پرسشنامه های مربوظ به مادران نوزادان برابر با 19/8±172/7 و میانگین نمره پرسشنامه های مربوط به پدران برابر با 30/9±152/5 تعیین شد. در حیطه آموزش و اطلاع رسانی، میانگین نمره مادران 3/5±49 و میانگین نمره پدران 3/5±42/6 بود که به صورت معنی داری نمره مادران بیشتر از نمره پدران بود (0/001>p). در حیطه احترام به حقوق والدین میانگین نمره پدران 1/6±16/7 و میانگین نمره مادران 5/8±11/3 بود که در این حیطه میانگین نمره پدران به صورت معنی داری بیشتر از نمره مادران بود (0/001>p). در سایر حیطه ها تفاوت معنی دار آماری بین دیدگاه پدران و مادران وجود نداشت. نتیجه گیری: دیدگاه پدران و مادران در زمینه مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت ویژه نوزادان، مثبت و رضایت بخش بوده است. این امر بیانگر ضرورت برنامه ریزی های متفاوت در جهت ارتقای دیدگاه پدران و مادران است.

زمینه و هدف: علی رغم تاکید بر اجرای مراقبت خانواده محور در بیمارستان های کودکان، اطلاعات اندکی از میزان اجرا و موانع اجرایی آن وجود دارد. این مطالعه با هدف تعیین موانع اجرایی مراقبت خانواده محور از دیدگاه پرستاران و پزشکان شاغل در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقطعی بود. نمونه پژوهش کلیه پرستاران و پزشکان شاغل در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند که به روش سرشماری انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری و پس از ورود به نرم افزار spss ویراست 16 با استفاده از آمار های توصیفی و تحلیلی به سوالات پژوهش پاسخ داده شد.یافته ها: "مجهز و آماده نبودن بخش مراقبت ویژه نوزادان برای اجرای مراقبت خانواده محور (76.6%)". "مشکلات خانوادگی والدین (74%) "، و "عدم تمایل والدین به حضور طولانی مدت در بخش (73.3%)" به ترتیب سه عاملی بودند که از دیدگاه پرستاران بیشترین نقش را در ممانعت از اجرای مراقبت خانواده محور داشتند. از دیدگاه پزشکان "مجهز و آماده نبودن بخش مراقبت ویژه نوزادان برای اجرای مراقبت خانواده محور (69%)"، "عدم تمایل والدین به حضور طولانی مدت در بخش (65%)، و "نبودن حد و حدود قانونی برای میزان و سطح دخالت دادن والدین در امر مراقبت از نوزاد (64%) "، به ترتیب سه عاملی بودند که بیشترین نقش را در ممانعت از اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت ویژه نوزادان داشتند.نتیجه گیری کلی: هر چند پرستاران و پزشکان در دو عامل اتفاق نظر داشتند اما در رابطه با سایر عوامل توافق نظر چندانی مشاهده نشد. به نظر می رسد برای تسهیل مراقبت خانواده محور توجه به دیدگاه هر دو گروه در فراهم کردن محیط مناسب و تغییرات لازم در بخش های مراقبت ویژه نوزادان ضرورت دارد.

مقدمه انتقال ایمن بین بیمارستانی نوزاد پرخطر، بخشی از مراقبت های بیمارستانی است. با توجه به میزان بالای انتقال بین بیمارستانی و اهمیت حضور خانواده به عنوان عنصر اصلی در مراقبت از شیرخوار (مراقبت خانواده محور)، این مطالعه با هدف بررسی میزان اجرای مراقبت خانواده محور حین انتقال بین بیمارستانی نوزادان پرخطر انجام شد. روش ها: در این پژوهش توصیفی-مقطعی، 150 نفر از والدین نوزادان منتقل شده از بیمارستان های استان به Neonatal intensive care unit (NICU) ی تنها مرکز فوق تخصصی کودکان در مازندران و 150 نفر از اعضای تیم انتقال این نوزادان در سال 1397 به روش غیر تصادفی در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه ی پژوهشگر ساخته در خصوص اجرای اصول مراقبت خانواده محور 12 گویه ای برای والدین و 8 گویه ای اعضای تیم انتقال (با پاسخ های دو گزینه ای بلی و خیر با امتیاز صفر و یک) جمع آوری و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میزان اجرای مراقبت خانواده محور حین انتقال نوزاد از نظر 132 نفر (88 درصد) اعضای تیم انتقال و همچنین، از منظر 100 نفر (7/66 درصد) از والدین مطلوب بود که اختلاف این دو دیدگاه از نظر آماری معنی دار بود (001/0 = P). در مقابل، 30 نفر (20 درصد) از والدین، 91 نفر (7/60 درصد) از اعضای تیم انتقال اذعان داشتند که امکان برقراری تماس پوستی حین و قبل انتقال نوزاد برای والدین وجود داشت که این عدم برابری پاسخ ها در گروه والدینی و تیم انتقال معنی دار بود (001/0 = P). نتیجه گیری: از دیدگاه بیشتر اعضای تیم انتقال و والدین، مراقبت خانواده محور حین انتقال بین بیمارستانی در حد مطلوب اجرا می شود، اما از منظر هر دو گروه، تماس پوستی والدین و نوزاد در حد مطلوب فراهم نمی گردد. از این رو، آموزش بیشتر در این زمینه، ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: بخش مراقبت ویژه نوزادان، بخشی حساس به مراقبت های پرستاری است که نسبت بیمار به پرستار در این بخش می تواند بر کیفیت مراقبت اثر گذاشته و پیامدهایی مانند بستری مجدد نوزادان نارس شده و یا خستگی و رضایت شغلی پرستاران را به همراه داشته باشد.هدف: بررسی نسبت بیمار به پرستار در بخش مراقبت ویژه نوزادان و پیامدهای آن در نوزادان نارس و پرستاران بوده است.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی همبستگی با نمونه گیری از (80 پرستار و 245 نوزاد نارس) در بخش های مراقبت ویژه نوزادان در سه بیمارستان منتخب در تهران (1393) انجام شده است. پیامدهای در مورد پرستاران با ابزارهای «مقیاس خستگی پرستاران» رسولی و همکاران (1391) و «شاخص توصیف شغل» اسمیت و همکاران (1969) برای رضایت شغلی مورد بررسی قرار گرفتند.روایی محتوی و پایایی آنها با همسانی درونی برای هر دو (a=0.92) به دست آمد. پیامدها در مورد نوزادان، بستری مجدد ظرف مدت یک ماه پس از ترخیص بود که توسط تماس تلفنی با والدین پیگیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS17 با آزمون های کای دو، تی، کروسکال والیس، من ویتنی، رگرسیون خطی و لجستیک تجزیه و تحلیل شدند (a=0.05).یافته ها: در مجموع، میانگین نسبت پرستار به بیمار در بیمارستان های مورد مطالعه 0.28±0.018 بود (یک پرستار به ازای بیش از 4 نوزاد). نسبت پرستار به بیمار در آزمون های رگرسیون ارتباط آماری معنی داری با بستری مجدد نوزادان نارس (p=0.051) و خستگی پرستاران (p=0.055) نداشت؛ ولی رضایت شغلی پرستاران به طور معنی داری با نسبت پرستار به بیمار مرتبط بود به طوری که به ازای هر یک واحد افزایش در نسبت پرستار به بیمار، رضایت شغلی پرستاران به میزان 9.58 نمره افزایش یافت (p=0.001).نتیجه گیری: نسبت بیمار به پرستار به عنوان یکی از عوامل موثر بر رضایت شغلی پرستاران است که می تواند برای کسب رضایت پرستاران مورد توجه مدیران پرستاری قرار گیرد.

زمینه و هدف: بستری نوزاد در بخش مراقبت های ویژه، یک بحران روحی محسوب می شود که برای خانواده استرس و ناتوانی به همراه دارد و می تواند کیفیت زندگی والدین را مختل کند. کیفیت زندگی از آن رو مهم است که در صورت نادیده گرفته شدن به ناامیدی، نداشتن انگیزه برای هرگونه تلاش و کاهش فعالیت های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، بهداشتی و غیره می انجامد و در ابعاد عمیق تر بر توسعه اجتماعی و اقتصادی یک کشور تاثیر می گذارد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر اجرای الگوی توانمندسازی خانواده محور بر کیفیت زندگی والدین نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی در دو گروه آزمایش و کنترل در بین 90 نفر (پدر و و مادر) سالم دارای نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شد. نمونه گیری به صورت مستمر و غیر تصادفی از شهریورماه 1398 تا اردیبهشت 1399 انجام شد. پرسش نامه های جمعیت شناسی، شدت، حساسیت، عزت نفس، خودکارآمدی والدین و کیفیت زندگی، یک بار در بدو ورود به مطالعه و بار دیگر، یک ماه پس از اتمام جلسات مداخله تکمیل شدند. گروه آزمایش، آموزش های مرتبط به اصول توانمندسازی را طی چهار گام و 8 جلسه دریافت کردند. گام اول (درک تهدید به روش بحث گروهی): طی دو جلسه 30 تا 60 دقیقه ای، بحث گروهی برای بالا بردن آگاهی در خصوص نوزاد سالم از جمله مراقبت های پوستی، تغذیه سالم، خواب سالم و حساس ساختن والدین به علایم خطر تهدید کننده، توسط پژوهشگر انجام شد. گام دوم (ارتقاء خودکارآمدی به روش مشکل گشایی): در ابتدای جلسه سوم، به ابهامات و پرسش های والدین پاسخ داده شد. سپس طی دو جلسه 60 دقیقه ای به بحث گروهی در حوزه حالت های صحیح شیردهی، مراقبت کانگرویی، نحوه برخورد با قولنج یا کولیک نوزاد و آشنایی و نحوه برخورد با کودک لرزان پرداخته شد. گام سوم (ارتقاء عزت نفس از طریق مشارکت آموزشی): طی سه جلسه بحث گروهی 30 الی 60 دقیقه ای از مراجعین درخواست شد در حضور پژوهشگر نکات فرا گرفته شده را به اعضای خانواده خود آموزش دهند، تجارب خود را در اختیار دیگر افراد گروه بگذارند و پرسش های پیش آمده برای خود یا اعضای خانواده را در گروه مطرح و پاسخ آن را دریافت کنند. گام چهارم (ارزشیابی): در جلسه آخر به بررسی میزان آگاهی و توانایی افراد در انتقال اطلاعات از موارد آموزشی پرداخته شد. همچنین توانمندی افراد تحت پژوهش، توسط پرسش نامه توانمندی، شامل سه بعد: درک تهدید، خودکارآمدی و عزت نفس مورد سنجش قرار گرفت. پرسش نامه جمعیت شناسی و پرسش نامه کیفیت زندگی یک بار در بدو ورود به مطالعه و بار دیگر یک ماه پس از اتمام جلسات مداخله تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، تی مستقل، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی اسپیرمن و شاپیرو _ ویلک و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتیجه آزمون کای _ دو نشان داد دو گروه از نظر مشخصات والدین و نوزادان همگن بودند و تفاوت معناداری در دو گروه وجود نداشت (0/05< P). نمرات توانمندی پایه(خودکارآمدی، عزت نفس، شدت و حساسیت) و کیفیت زندگی نیز قبل از مداخله تفاوت معناداری نداشتند. پس از اجرای مداخله نمره کل کیفیت زندگی (0/041=P)، در گروه آزمایش به طور معناداری بیش از گروه کنترل شد. در مقایسه درون گروهی نیز نمرات توانمندی (عزت نفس، خودکارآمدی (0/001>P) هر دو گروه و نمرات شدت و حساسیت (0/001>P) صرفا در گروه آزمایش افرایش معناداری نشان داد. در ابعاد کیفیت زندگی، در بعد روانی (0/042=P)، اجتماعی (0/003=P)، محیطی و کل نمرات (0/001>P) در گروه آزمایش افزایش معناداری وجود داشت. همچنین مقایسه نمرات قبل و بعد در گروه کنترل نشان داد نمره کیفیت زندگی در بعد عملکرد محیطی در گروه کنترل نیز با گذشت زمان بهبود یافته است (0/001>P)، اما این افزایش نسبت به گروه آزمایش معنادار نبود (P>0/05) نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد الگوی توانمندسازی خانواده محور موجب بهبود برخی فاکتورهای کیفیت زندگی شده است، اما برای نتیجه گیری قطعی در این زمینه به مطالعات بیشتر ی نیاز است. پیشنهاد می شود پژوهشگران آینده در زمینه تقویت برنامه توانمندسازی خانواده محور در ابعادی که اثرگذاری کمتری داشته است، مطالعات بیشتری انجام دهند. همچنین استفاده از برنامه توانمندسازی خانواده محور برای کمک به مادران باردار با احتمال زایمان زودرس و بررسی اثرگذاری آن پس از زایمان مورد بررسی قرار گیرد.